Kjøpe nissejulekort. Skrive God jul og godt nyttår!! På med adressa og ned i postkassa med det. Ferdig med det!.

Det er noko vakkert over dei heilt enkle juleting. Som å skrive eit julekort frå dei munn og fotmålande berre med adresse og den helt vanlege standardhelsinga.

Som å setje opp dorullnissar og sjuarma lysestake i glaskarmen .I denne tida kan ein gjennomføre heile samtalar med tradisjonsrike replikkar som vi alle har på repertoaret: Som at det lysande juletreet på Emblemsfjellet er fint. At det er eit strev å handle på Moa. Og at det truleg ikkje blir kvit jul dette året heller. Heldigvis er ribba i hus. Ja då, visst kjenner vi oss ganske ribba, vi også. Og så klemmer og klappar vi på boblejakkene og vinterfrakkane til vener og kollegaer og ønskjer dei endå ein gong ei velsigna julehelg.

Ei veke til no, så skal alt vere klappa og klart. Dei mest ambisiøse tenkjer nok at dei skal legge siste hand på julepynten alt på fredag kveld. Det er den draumen vi ber på, å kunne sitje ned og vere ferdig med alt medan dei andre spring for livet. Som regel er det nok ganske fåfengt. Juleførebuinga tek den tida som finst, det viser all erfaring. Ting ballar som sagt på seg.

Det er berre ei veke igjen og det er ikkje ei heilt vanleg veke heller. Dette er ei veke det også skal drikkast gløgg og gåast på julekonsertar. Det er ikkje nok å bake dei sju sortane. Deet er eit krav at alt strev skal gjennomførast i julemodus med tilhøyrande nynning og ylykkeleg halvsmil e. Etterpå skal det skrivast felles julebrev med skrytebilde av ungar og hus. Det er ein juletradisjon vi aldri kan slutte med, endå vi er i tillegg er ute på facebook og signaliserer vår adventlykke kvar dag

Midt oppe i bakesjau og rundvask skal ein også vere spontan og hjartevarm. Nr som helst skal ein kunne ta seg tid til mild ettertanke og ei stille stund saman med fuglane i neket. Gløym ikkje å kjenne på roa og freden, seier fjernsynsreklamen innsmigrande til oss før dei brøler oss i øyret: Løp og kjøp!

Slik sit vi her og stressar og skriv til spalten vår heilt på tampen og ironiserer ein tanke over førjulstida.. I denne spalta gjer vi narr av alle slitne husmødre som har fått julestria og alle husfedre som leitar forgjeves etter drøymegåva til heile familien på bensinstasjonen julekvelden kvart på fem. Så rundar vi forsonleg av med å understreke at vi ikkje er eit hår betre sjølv. Det er også ein vakker juletradisjon