Det var slik dei byrja, dagbokromanane i gamle dagar, der menneske med uttrykksbehov skreiv ned sine blygaste tankar i ei bok med lås på.
No vil vi først og fremst spreie det vi tenkjer og er kanskje flinkare til å spreie enn å tenkje. Slik sukkar ein gammal journalist før han kryp til korset og fortel om sine opplevingar med web 2.0 i bloggs form på denne den siste kveld før dom skal falle. Her kjem mitt lapidariske bidrag:
Ting 1. Blogg er utforska og eg ser absolutt den faglege nytten av å bruke denne forma. Eg skulle kanskje twitra meir, men min konto blir fylt opp av ei fager sykkylvsjente i USA som jobbar på ein radiostasjon eller kanskje er mediestudent. Ho teppebombar meg med lenkjer over alt som skjer i USA av nytt og gale. Eg må bla sidevis tilbake før eg kanskje kjem over direktøren og eitt av hans heroiske forsøk i formatet under 140 tegn.
Ting 2. Eg har også lært å knytte meg opp mot nyheitsstraumar. Det er nyttig, men det blir fort for mykje om ein ikkje er kresen nok. Prøv VG-sporten og få meldingar til langt over nasetippen.
Ting 3. Eg har prøvd meg litt på å dele bilder, tagge og eg har vore innom på picasa og flicr, men eg burde nok ha leika meir med dette for å få det inn i fingrane.
Ting 4.Eg har også podkasta - ein gong. Men mine kulturelle favorittprogram frå laurdag for- og ettermiddag er lavkostproduksjonar utan sirkus og sport og går i reprise gjennom heile veka. Eg får dei med meg anten eg vil eller ikkje. Det står elles mykje til rest når det gjeld å turnere lyd og musikkdeling.
Ting 5. Eg har delt ein artig video som eg fekk ein plass med mine blogglesarar. Filmbiten om blondina som har vore utanfor arbeidslivet i tjue år og som gjorde kort prosess med dataskjermen var både kort, fyndig og festleg. Eg har også oppdaga YouTube. Det er ein utspekulert tidstjuv som appellerer til mi sinteresse for absurde trivialitetar og unyttig kunnskap. Men det har nok ein nytteverdi. Vi er nemleg eit stort publikum der ute.
Ting 6. Facebook har eg vore passiv medlem av i eit heilt år. Men det korkje dryp eller dett av meg.Eg synest eg må noko som har litt offentleg interesse før eg publiserer. Det er det ikkje så ofte eg har.
Ting 7.Googling har eg alltid vore god på. Det har eg brukt i årevis. Dette med tagging i delicious prøvde eg meg på, men køyrde meg fast i første fonn og let bilen stå. Eg fattar også poenget med StumbleUpon, men trur ikkje det er aktuelt for meg. Eg snublar over spennande ting heile tida eg og treng heller nokon som jagar meg inn i hovudfila igjen.
Ting 8. Wikipedia har eg brukt (med stigande skepsis no når kritikarane presenterer sine eksempel på alle feila som finst der i sine forsøk på å berge Store Norske Leksikon.) Nokre sanningar må då vere evige i vår omskiftelege verd, i alle fall sannare enn ein leksikonartikkel som ein fremmeleg 14-åring kan skrive om når som helst. Hans sanning blir ståande heilt til ein meir kunnskapsrik person grip inn. På den andre sida: Eg prøvde å leggje inn litt ekstra om Norsk Møbelfaglig Senter, blant anna vår e-postadresse. Men det skal dei ha, kontrollørane der ute i cyberspace: Det gjekk ikkje meir enn nokre timar før eg fekk e-post med skjenn frå ein administrator som eg fekk inntrykk av var frå Vartdal.
Ting 9. Så var det Google.docs: Skrivefunksjonen var fin.Men det som interesserte meg mest, var å bruke det som lagringsplass. Ved systematisk å lagre "der ute" kan ein nå sine artiklar frå ein pc over alt. Og sidan mitt spesielle problem er at eg har mangelfullt utvikla sjelsevner når det gjeld systematikk og har mitt livsverk spreidd rundt på gamle og nye pc-ar, tenkte eg at eg kunne bruke google.docs som backup. Tanken om at pc-en på kontoret, som rett nok har ein ekstra harddisk som ekstra tryggleik, skulle gå i lufta, eventuelt bli stolen eller brenne opp, har plaga med av og til. På denne pc-en ligg stort sett alt vi veit.
Som ein test la eg ut boka mi om Hagen Treindustri i Stryn som pdf-format i google.docs, og det gjekk bra, men det la beslag på det meste av gratisminnet. Eg flasha gullkortet og kjøpte meir lagringsplass for 30 kroner og no har eg i lassevis av plass til februar 2011.
Men å få lagt inn noko, er tungt. Det mislukkast ofte og ein må prøve igjen og igjen utan å vere sikker på om det går. Det har fått interessa til å kolne. No kjøper vi eksterne harddiskar og kjem til å gøyme dei på ein lur plass medan vi ventar på den sentrale serveren i Gavlen.
Ting 10: Google Map. Du og du for ein reidskap! Men eg har brukt Gule Sider si kartteneste og den er også overraskande bra. Eg forstår naturlegvis kor nyttig det kan vere å guide våre gjester til musea også via satellittbilder, men eg er ikkje der førebels (for å seie det forsiktig). Det same gjeld å mashe ihop ulike nettstader og sette det saman til eitt fancy produkt. Eg skulle gjerne lært det, men førebels er dette ein tanke far out frå eit enkelt menneske frå Sykkjølva.
Ting 12: Framtida: Ja, kva vil den bringe? I alle fall heilt sikkert store mengder lett tilgjengeleg info. I staden for å rusle på biblioteket og låne bøker, vil vi søkje oss fram til data og hente dei til vår arbeidsplass. Eg kan ikkje akkurat stå fram og seie at eg har så mange virtuelle vener, men eg veit nokre eg kan dele med og spørje om råd etter kvart. Dette å hente opp eit manus frå skya og la ein kollega sjå på det saman med deg
opnar for spennande fagleg samarbeid.
Eg er så gammal at eg merkar eg synest det er unaturleg å vere kopla opp ein heil dag på nettet. Vi tenkjer enno teljarsteg! Men er det mogleg å kome over.Eg ser ikkje bort frå at vi i langt større grad enn i dag vil abonnere på skriveprogram og lagringsplass, bildearkiv og liknande på nettet og at computeren ikkje lenger blir så personleg som før. Det personlege ligg ute i cyberverda ein stad. PC-ane blir i staden terminalar vi går inn på for å få kontakt med våre konti der ute.
Oppsummert: Eit (overraskande) spennande (og ganske overveldande) kurs. Eg har fått med meg litt, men har først og fremst lært meg at det er eit hav av - ja nettopp ting - vi skulle ha lært der ute. Eg kjem vel til å konsentrere meg om blogg, tvitring av lenkjer og litt bruk av bildebankar. Kanskje blir eg litt meir flittig på Facebook, men mest for å spørje alle dei kloke venene eg har sikra meg når det er noko eg lurer på.
Elles treng eg å prioritere Moviemaker og PowerPoint i mi vidare utdanning. Det er mange som ønskjer eit kurs i noko slikt slik at vi verkeleg kan briljere. Men vi prøvar altså å henge med, vi som voks opp med den gong så fantastiske nyvinninga transistorradio.
