Reptilsommar

 

Det skal vere reptil i år, les vi i eit moteblad. Ikkje berre sko av krokodilleskinn, men også slangeskinnsbukser og telefontrekk med alligatormønster. Vi snakkar bikini med øglelook og firfislemønstra strandsett. Og så noko til mannen, for at han også skal stå i stil: Kanskje eitt og anna av skjelpadde. Kan vi foreslå sykkelhjelm?

 Mette-Marit hadde reptilskjørt på ei prisutdeling alt i februar i fjor, går det fram av fagpressa. Ho var så tidleg ute at det kom i Se og Hør. No har ho vist tærne i kongeleg bryllaup i Stockholm, noko  motejournalistane kallar ”dristig”. For raude sko utan tå er høgst diskutabelt i kongelege bryllaup, meiner svenske kommentatorar som er ekspertar på slikt. Men kanskje er det berre ein forsmak på sommarmoten 2016. I så fall får vi håpe at juni neste år blir mildare juni har vore i år. Då hadde det nok blitt blåfrosne tær om skorne var aldri så raude.

Ikkje slik at kulde og nordavind nokon gong har  greidd å stanse motepåfunn her oppe i nord. Her har lårkorte og snekledde jenter alltid greidd å forsere snøfonnene på veg til fest. Moten påverkar oss alle. Til og med  karar  som berre handlar på sal og aldri har lese eit moteblad, kjem til å ha  krokodillar, firfisler og snokar på T-skjorta om eit år eller to.  Skal ein kome rimeleg frå det, må ein ta krypdyra på kjøpet.

Moten leverer trendar vi må følgje eller kome for seint til fleiregongar per år. Denne sommaren er det altså skjeldekte krypdyr det går i. Alternativt indianarar, som er moteverdas form for glutenfritt for dei som ikkje toler skjel. Kven som har bestemt sommarmotens tema, er det ingen som kan svare på. Men vi kjem til å gjere akkurat som dei seier og det kjem til å koste oss dyrt. For når moteskaparane har talt, er plutseleg fjorårets ubrukte badebukse berre så  2014.

Men det er ikkje nok å kle seg i siste skrik. Sommarmoten er avslørande.  Det nyttar lite med slangskinnsbukse, viss magen stikk fram.  Hei, du ser jammen sprek ut, seier vi trøystande til ein kamerat vi synest ser både bleik og elendig ut. Ja, du skjønar, eg har vore sjuk! svarar han.  Ei veke på rygg  med influensa hadde fått kilo til å forsvinne, seier han fornøgd og piskar sin trinne kropp vidare opp gjennom joggeløypa for å unngå tilbakefall.

 Så langt har det kome, at sjukdommen kjem som ein befriar. Vi har alle ansvar for å sjå modellslanke ut. Greier vi det ikkje, er det viljen som får skulda. To tredeler av jentene og ein tredel av gutane her i landet er kraftig misnøgde med måten dei ser ut på og vil veldig gjerne gjere noko med det. Nokre brukar gamlemåten og sveittar på tredemøllene og pinebenkene i treningsstudioet. Andre satsar på ein quick fix i det private helsevesenet. Plutseleg dukkar ungjentene opp att utan sitt naturlege kvalpefeitt  og med brystparti som ein rib-båt for fulle muggar. Det synest dei har fått god valuta for konfirmasjonspengane. Foreldra og besteforeldra  betaler resten av rekninga og følgjer gjerne opp med ei oppgradering av eige skrog. Dei kjem tilbake med slankare kropp og slankare lommebok og er så rynkefrie i fjeset at dei får vanskar i passkontrollen på neste Syden-tur.

Slik lever vi her i Egolandet i berre ti grader pluss, sjølv om det snart er midtsommar. Det er ikkje mykje å rope hurra for. Vi prøver enno å følgje moten og enno har vi råd til å betale for det, men kor lenge? Oljenæringa er i krise og USA-ferien har blitt 30 prosent dyrare. Vi veit at vi står på kanten av stupet, men berre vent: Denne sommaren skal vi ta eit stort steg framover.

(Smp, 20.07.2015)