Ordvri på nett

Ein tidlegare kollega er tilbake i hovudstaden etter juleferien og twitrar følgjande korte karakteristikk av hybellivet i januar: Kjex og singelliv.

Det er som eit heilt gammaldags handskrive brev, komprimert til 16 tastetrykk. Men  det er ikkje normalen. Korleis kan dei gode formuleringane overleve i den elektroniske tidsalderen? Det  er brei semje blant dei gamle og kloke om at den gode historia er død. Dei som finst att av ordvridarar og bygdeoriginalar har for lengst  har fått kontrakt med ein fjernsynskanal.

Men enno kan det altså leverast treffande karakteristikkar. Det er berre det at no blir ein kjapp replikk helst tasta på ein smartfon i staden for å bli avlevert ansikt til ansikt. Før sat det folk i kommunestyresalen og venta tolmodig på ei infam formulering. No sit dei aldri der lenger. Det har blitt for langt  mellom drammane. Dei folkevalde går kommunerevisjonen i næringa og vaktar seg vel for å seie noko dei kan bli tekne på. Men noko må det likevel vere representantane flirer til når  dei får ei melding på mobilen som dei lattermildt viser fram til partifellar.

Det var ein gong i tida at karane på butikken i sine devoldtrøyer og blankeskjoldhuer kommenterte alt som fauk forbi.  Det kunne vere alt frå å eksteriørbedømme ungjenter til å spa opp gammal sladder eller  drive godmodig lytehumor mot einbeinte eller trongsynte.  Dette var generasjonen som møtte opp fram på årsmøtet i  Sunnmøre Meieri for  å fortelje at administrasjonen var for stor og at dei gjorde for lite: ”Det einaste dokke meierifolkjet vil, det e å sleikje ta rjømen og gå av med pensjon!”Etter slike salvar mot dei mektige i landbrukssamvirket kunne dei reise heim og bli mottekne som heltar i lokalmiljøet.

 Ein ordførar skulle yte sin skjerv til fårikålmiddagen om kvelden. Han gjorde ein avstikkar på butikken på veg til formannskapsmøtet for å kjøpe eit par kålhovud: Du skal ikkje ha så mange at de blir vedtaksføre då, spurde mannen bak disken. Det skulle tatt seg ut på Rimi i dag. Dama i kassa veit  alt om forventa servicenivå og er til døden lojal overfor dei etiske grunnverdiane i konsernet.

Det har, må vi tilstå, alltid vore oss ei  glede å lytte til drastisk bildebruk og rabiate assosiasjonar, særleg når det blir framført i dagleg samvær og utan betalande publikum. Det er noko eige over karen som skal fortelje kor stappande mørkt det var. Han trivlar ei stund etter eit friskt bilde på mørke natta og så brenner han laus: ”Det var så mørkt som skulle det vore inne ei lommelykt”. Ein omfangsrik kar skulle ta bussen til byen. Han oppdaga at det ikkje var eit einaste sete ledig og utbraut: ”Her var ein jammen ikkje trongde om å ta med seg rau.”

 No svirrar dei saftige replikkane og dei greinalause samanlikningar elektronisk gjennom lufta og slår ned i  mobiltelefonar og lesebrett nær oss. Men blunkefjes og dialekt kan ikkje heilt erstatte  den menneskelege mimikken og kroppspråket. Eit fjes gir ein ekstra dimensjon til historia, om så det er på Skype.

Ein av dei få stadene ein framleis må framføre sine replikkar ansikt til ansikt er når ein er ute på oll. Men blant dei mange hjelparane der ute på nettet er det også nokre som har samla sms-meldingar som garantert gjer inntrykk på det motsette kjønn. Mange er ikkje oppattakande. Men ved ein bar etter midnatt er det trass alt hormonane som er viktigast.

Først ein ganske ulogisk ein, i alle fall brukt som sms: ”Eg har mista telefonnummeret mitt, kan eg få ditt?” Så ein påtatt uskuldig og sjølvbevisst ein: ”Trur du på kjærleik ved første blikk, eller skal eg gå forbi igjen?”Og så ein søt og småfrekk: ”Det er så ryddig her. Skal vi gå og rote litt!!

God helg!