Ordførarslitasje

 

Valkampen er over oss. Nærare karneval kjem vi ikkje her oppe i det protestantiske nord.

I sol og regn står dei der, politikarane, under sine parasollar og deler ut drops og nysteikte vaflar til oss som passerer forbi. Dei har på seg sitt penaste sommartøy  og døgnopne sommarsmil. I desse haustvekene er det ikkje nei i deira munn.

Konkurranse. Dei turnar gladeleg på plenen eller deltek i rokonkurranse om dei blir spurde om det av lag eller organisasjonar for å skape blest om ei god sak. Dei let seg fotografere på vasscooter eller bak spakane i ein gravemaskin for å understreke eit poeng. Dei vågar aldri seie nei til tøvete tvikamp med politiske konkurrentar, anten det no er morellsteinspytting eller triksing med ball. Ingen valkamp er komplett utan ein knokkelkamp mellom dei blå og dei raude slik at folk med greie på fotball skal få noko å le av. Politikarar må for all del ikkje ta seg sjølve alvorleg. Redaktøren i lokalavisa går med hovudet høgt. No kjem innhaldet i avisa, gratis og ferdigtygd, som rekande på ei fjøl. Frå å vere hoggestabbe og syndebukk, er redaktøren i desse vekene den personifiserte fjerde statsmakt som vaktar demokrati og menneskerettar og er sjølvskriven  som nådelaus utspørjar  i den store partidebatten.

Karneval. Det er ei eventyrleg tid og det næraste vi kjem eit karneval her i det nøkterne og protestantiske Nord-Europa. Valkampen er ei tid for draumar og luftige ambisjonar. No skal det bli nye og betre tider for eldre og småbarn. Fleire varme hender skal ta seg av oss. Skulen skal rustast opp, det skal lukte nybakte bollar i institusjonar og barnehagar og nylagt asfalt i alle bygdelag. På slike dagar snakkar vi ikkje om pengemangel. Kommunegjelda, som for nokre månader sidan hadde greske dimensjonar, går ingen til val på. Ufreden rundt kommunesamanslåing er heller ikkje eit tema. Det skal politikarane ta stilling til utan innblanding frå veljarane om eitt års tid.

Slitasje. Institutt for samfunnsforsking la nyleg fram ein studie om val og veljarar under stortingsvalet 2013. Dei konkluderte med at det ikkje var ”opinionsmessige forskyvninger” som førte til regjeringsskiftet for to år sidan. Det hadde ikkje vore noka høgredreiing i folket. Veljarane hadde ikkje blitt meir positive til privatisering. Dei var godt nøgde med Stoltenberg-regjeringas økonomiske politikk. Det var ikkje Erna sin politikk som førte til at ho vart vinnaren i valet.  Veljarane ville berre ha eit nytt andlet på statsministerkontoret.

 Den viktigaste grunnen til at Erna knuste Jens, var det  fenomenet vi kjenner som  regjeringsslitasje. Det er ingen grunn til å tru noko anna enn at det same er tilfelle i lokalval. Vi kan kalle det ordførarslitasje. Det er ikkje politikken, men fjesa vi vil endre.. Folk tenkjer som dei alltid har gjort. ”Ti sed og skikk forandres meget, alt som tidene lider, og menneskenes tro forandres og de tenker annerledes om mange ting. Men menneskenes hjerter forandres aldeles intet i alle dager” skreiv Sigrid Undset. Fornufta synest kommuneøkonomien er så dårleg at det ikkje finst politisk styringsfart og at det blir hipp som happ kven vi vel. Då er det med hjartet vi må velje.  

Billegsal. Vi er på laurdagshandel og har handla egg og brød før vi ruslar  vidare til politikartorget for å shoppe litt lovnader på billegsal. Vi knip litt i gamleordføraren og synest han er laus i fisken. Så prøvesmaker vi litt her og let oss sjarmere litt der. Så får vi sjå kva det blir til. Det er fint med ferske fjes. Berre dei ikkje forandrar for mykje.

(Smp,22.08.2015)