Sei det med blomster

 I våre dagar både frir vi og slår opp via tekstmeldingar med smilefjes. Det var stiligare den gong ein brukte blomster i staden for ord.

Sei det med blomster, står det på plakaten i blomsterbutikken. Mange av oss kjem så sjeldan heim med ein kvast, at det er heilt på sin plass å lure på vi gjer det av eit godt hjarte eller av dårleg samvit. På 1800-talet var blomsterspråket ein tanke meir uttrykksfullt, skal ein tru G. W. Gessmann som i 1899 gav ut ei vegleiing om det alt då raudlista fenomenet. ”..for å vekke opp att minnet av ein tiltalande skikk, særleg med tanke på våre vakre damer”.

Agave-gåve. Før i tida ville det vere klar melding for ein danna mann av den arbeidsfrie klassen om kona kom med ein  agaveblomst. ”Sjølv om du er skalla, vil eg vere deg tru”,  var bodskapen. Kanskje ikkje veldig romantisk, men  ei passande farsdagsgåve for mogne menn og  ein ny vri på dei årvisse tøflane.

Raude roser er naturlegvis framleis  eit prov på trufast kjærleik og dessutan ei audmjuk bøn om å få kvile ved mottakarens barm. Forglemmegei betyr det namnet seier. Stiller du med raude nellikar, seier du, ganske sjølvtilfreds, at ”når du endeleg forstår kor mykje  eg elskar og aktar deg, vil du ikkje kunne stå imot.”

Det var ei tid ein kunne kome langt på damefronten, berre ein kunne sin botanikk. I kjærleiken bur det mange ulike kjensler. 1800-talets blomsterspråk hadde ord for det meste. Men biedermeier-kavalerane  ville nok ha rynka kraftig på nasen over utvalet i moderne blomsterbutikkar. Skal ein føre ein nokolunde samanhengande samtale gjennom blomster, må ein ha litt å velje i.

Tungvint var det nok, men effektivt. Det er ikkje lett å stå imot om ein får ein poetisk bukett narsissar levert på døra: ”Ditt kokette, svermeriske sinn liknar denne vakre blomen som reiser seg så stolt, berre for smektande å  bøye det vesle hovudet sitt.”

Sørgjepil. Sende du ei grein  av  sørgjepil, fekk du formidla at ”mitt hjarte skjelv fordi du ikkje er her lenger”. Litt vortemjølk i buketten og ein fekk overlevert følgjande klage: ”Du er så likegyldig at ein skulle tru at hjartet ditt var av stein.”

Ein romanse kunne for eksempel begynne med at ein kavaler sende epleblom til sin kjære: ”Skal dine milde kinn endeleg raudne av kjærleikens rosenglød.” Han kunne følgje opp med gaukesyre: ”Di skjønne sjel talar gjennom kvar mine og kvart ord frå deg”. Etter kvart også kornblomst: ”Eg lever berre for deg.”

 Men så kom kanskje kavaleren i tanke om at han var gift og at kona slett ikkje ville akseptere utanekteskapeleg kontakt med blussande ungjenter. Han må vere diskret.  Då var det på tide å sende over ei villrose til elskarinna. ”Den som er skapt for stille lukke, kan berre gjerast lukkelig i det skjulte.”

 Grønkål. Det var ei melding jenta kanskje stussa over. Då var det å sende ein grønkål tilbake: ”Forklar deg nærare, om du vil at eg skal forstå deg. ” Viss då beilaren floragraferte tilbake ein ryllik som svar, ville meldinga vere: ”Er du så dum som du gir inntrykk av?”

 Då var nok romansen på hell og dei  to partane kunne avslutte det heile med å utveksle løk som seier: ”Du byr meg imot”. Sjarmøren måtte tusle heim til kona. Kanskje med ein bukett med dahlieblomster. ”Mitt hjarte er alltid hos deg. Hjartet, ikkje kroppen, avgjer kvar en høyrer heime”.

07.03.2015